Komunikacja we wspólnocie
Wyraz "wspólnota" jest używany w polszczyźnie w dwóch podstawowych znaczeniach. Gdy spostrzegamy, że łączy nas z kimś wspólnota celów, przekonań, pragnień, doświadczeń, zainteresowań, myślimy raczej o pewnym typie więzi z innymi. Gdy mówimy o wspólnocie religijnej, mamy na uwadze grupę ludzi udzielających się, a zarazem współtworzących ten sam system wartości, przekonań. Wspólnota oparta jest nie tylko na wspólnym działaniu, na wykonywaniu razem z innymi jakichś zadań czy podążaniu do jednego celu. Przynależąc do wspólnoty, mamy zdolność współbycia z innymi ludźmi. Święty Paweł w liście do Rzymian zapisał następujące słowa . Wspólnota zaczyna się tworzyć wtedy, gdy każdy usiłuje przyjąć i kochać drugiego takim, jaki on jest. „Przygarnijcie siebie nawzajem, bo i Chrystus przygarnął was” (Rz 15, 7).
W wspólnocie istnieją różne problemy , gdyby ich nie było oznaczało by to nie zdrowy klimat , najważniejsza jest znajomość się osób , to nas zbliża ponieważ wszyscy dążymy do tego samego celu .Jak bardzo potrzebujemy drugiego człowieka , by móc z nim i za niego modlić się , czyli wypowiadać sięjęzykiem miłości . św Teresa od Jezusa . Jednym z istotnych zadań jest pomaganie , by w prawidłowy sposób przezwyciężać napięcie emocjonalne do bycia dla samego siebie, a bycia dla innych osób. Niedojrzałość polega na tym, że nie możemy być związani więzią emocjonalną z samym sobą kosztem więzi z innymi ludźmi, co może prowadzić do izolacji, osamotnienia lub egoizmu. Druga skrajność to niezdrowa, nadmierna zależność emocjonalna od innych osób. W obu przypadkach nie będziemy zdolni do dojrzałej miłości. W pierwszym przypadku będziemy unikać kontaktu z drugim człowiekiem . W drugim przypadku będziemy przesadnie ofiarni na rzecz innych ludzi, nie stając się jednak bezinteresownym darem, ale – zwykle nieświadomie – dążąc do zaspokojenia głównie własnych, niedojrzałych potrzeb emocjonalnych (naiwny lub pozorny altruizm). Człowiek zrównoważony emocjonalnie ofiaruje innym to, co służy ich rozwojowi. Natomiast człowiek niedojrzały w tej sferze „ofiaruje” innym to, co jemu samemu sprawia emocjonalną przyjemność.
Bardzo łatwo - jest słowami okazywać miłość ludziom gdzieś daleko... za granicą.... a nie umieć żyć w miłości ze swoim rodzonym bratem, siostrą. - Każdy z nas jest kimś innym i dlatego mamy czasem odmienne punkty widzenia. Ale to znaczy - że pomimo tych różnic łączy was, miłość.... a miłość do Boga, która jest między nami jest NAJWAŻNIEJSZA.........
Oznacza to, że wspieranie się wzajemnie i pomaganie sobie... I jeśli zdarzy się kłótnia, to przyjdzie też czas na pojednanie.
Pojawiają się zranienia, ale jest też czas na przebaczenie. Wtedy uczymy się jak świętować Bożą Miłość !.... która jest między nami. BĘDZIEMY DO TEGO ZDOLNI WÓWCZAS, GDY BĘDZIEMY SIĘ MODLIĆ.
Nauczymy się kochać naszą rodzinę, nauczymy się akceptować nie tylko samych siebie, ale także naszych krewnych i wspólnotę - takimi jakimi są i patrzeć na nich tak, - jak widzi ich Bóg. ON CHCIAŁ ICH ISTNIENIA.
MIŁOŚĆ JEST NAPRAWDĘ TRUDNA. A MIŁOŚĆ WE WŁASNEJ RODZINIE NALEŻY NIERAZ DO NAJTRUDNIEJSZYCH.........
A zatem, nauczmy się kochać !!.... bo jeśli nauczymy się kochać w wspólnocie , to będziemy umieli kochać, I ROZSIEWAĆ WOKÓŁ SIEBIE - BOŻĄ MIŁOŚĆ....................
Wszak jedną z najboleśniejszych ran, jaką można nam zadać, jest wykluczenie - z rodziny, z wspólnoty - przez odrzucenie czy poniżenie. (...)
Komunikacja
Termin komunikowanie (łac. communicare) oznacza bycie w relacji czy też związku, uczestnictwo, zrzeszanie się, naradzenie się, udzielenie komuś wiadomości. Jest powszechnie używany w różnych językach, jednak nie zawsze ma takie samo znaczenie, co może powodować niewłaściwe jego rozumienie1. Dziś mamy nie tylko informację i komunikację, ale także spotkanie ludzi . Spotykamy się aby wzrastać. Spotkanie twarzą w twarz plus komunikacja przy pomocy mas mediów, internet , telefon i pozostałe. To wszystko ubogaca tą wspólnotę , ponieważ możemy być razem nawet jak jesteśmy daleko od siebie. Jeśli żyjesz Bogiem we wspólnocie oznacza to, że Bóg jest w twojej wspólnocie. Musisz się Nim dzielić. Dziel się Nim nim z każdym jest to trudne , ale dziel się .... widzicie? komunikacja. to jest problem.... to bardzo proste pojecie. Nasza wspólnota to Jezus. „Gdzie dwóch albo trzech gromadzi się w Moje imię, tam jestem pośród nich”(Mt 18,20) , z Jezusem przeżywamy nasze spotkanieDlatego musimy się komunikować z Jezusem poprzez naszą całą wspólnotę.
Rodzaje komunikacji społecznej: jest wiele rodzajów komunikacji .
--komunikacją społeczną zdecentralizowaną. Wyróżnia się ona tym, iż kto należy do Świeckiego Zakonu Karmelitów Bosych , będący na spotkaniu może swobodnie porozumiewać się z innymi; wypowiadać swoje myśli i uzasadnienia . Jest to dzielenie się – otwarcie, ujawnienie czegoś co jest moją tajemnicą . Dlatego podstawowym warunkiem dzielenia się jest szacunek do siebie i do innych . Gdy brak szacunku do innych to prawdopodobnie będę chciał narzucić innym mój punkt widzenia . Tutaj przed oczami winniśmy mieć przykazanie miłości bliźniego ; Będziesz miłował bliźniego swego jak siebie samego . ( Mk 12 , 31 )
– komunikacja uczuciowa , KKK 1767 Uczucia same w sobie nie są ani dobre, ani złe. Nabierają one wartości moralnej w takiej mierze, w jakiej faktycznie zależą od rozumu i od woli. Uczucia nazywane są dobrowolnymi "albo dlatego, że nakazuje je wola, albo dlatego, że ich nie zabrania" (Św. Tomasz z Akwinu, Summa theologiae, I-II, 24, 1). Doskonałość dobra moralnego lub ludzkiego wymaga, by rozum kierował uczuciami (Por. Św. Tomasz z Akwinu, Summa theologiae, I-II, 24, 3).
KKK 1764 Uczucia są naturalnymi składnikami psychiki ludzkiej, stanowią obszar przejściowy i zapewniają więź między życiem zmysłowym a życiem ducha. Nasz 368 Pan wskazuje na serce człowieka jako na źródło, z którego wypływają uczucia (Por. Mk 7, 21).
Uczucia same z siebie nie mają wartości moralnej , nie są dobre , ani złe . Są ; przyjemne i nie przyjemne , pociągające i odpychające , trudne i łatwe w przeżywaniu , jedne lubimy innych nie lubimy .
– komunikacja osobowa nazywana jest potocznie komunikacją twarzą w tradycji charakteryzuje się tym, że jednostki przekazują sobie informacje , które dotyczą tej wspólnoty , tego charyzmatu , znajdujemy się blisko siebie rozmawiamy czyli komunikujemy się . Do informacji należy także słuchanie . Ponieważ w informacji jest przekazywana pewna treść , którą trzeba usłyszeć , aby usłyszeć Jezus wielokrotnie nawołuje do uważnego słuchania : Uważajcie na to co słuchacie ( Mk 4,23 – 24 ) . Słuchające serce może kształtować się tam gdzie jest głęboka wiara . Słuchając siebie nawzajem wrażliwym sercem uczymy się umiejętności , które nie są obojętne w słuchaniu Bożego Słowa . Mów , Panie , sługa Twój słucha (1 Krl 3,9 ) , Samuel prosi Boga o słuchające serce .
– komunikacja nieosobowa wykorzystuje dodatkowe elementy na przykład komputer, internet, fax czy telefon tak zwane kanały komunikacyjne za pomocą, których odbywa się przekazywanie informacji. Ze względu na korzystanie z transmisji danych można powiedzieć, że taki rodzaj komunikacji ma charakter techniczny. Dzięki tym środkom komunikacja ta osiąga nieograniczone możliwości; – komunikacja ustna czyli bezpośrednia rozmowa pomiędzy jednostkami; ( tak kiedyś komunikowano się w diasporze – czyli osoby należące do świeckiego zakonu a żyjące poza wspólnotą lokalną ). A także i my dzisiaj przekazujemy sobie pewne informacje drogą wirtualną .
– komunikacja pisemna obejmuje wszelkiego rodzaju sposoby przekazywania informacji wykorzystujące technikę piśmiennictwa korespondencja elektroniczna, tradycyjne listy, internet, listy dyskusyjne; tak zwane fora dyskusyjne często zamieszczane w internecie . Często spotykane strony religijne na , których można podjąć dyskusje pisemną lub rozmowę na skapiej .
– komunikacja masowa opiera się na wykorzystaniu technicznych środków masowego przekazu informacji, takich jak internet , telewizja, radio, prasa, dzięki czemu wiadomość może dotrzeć jednocześnie do bardzo szerokiego i rozproszonego grona odbiorców. Wiadomości przekazywane są publicznie, czyli dla każdego; dzień powołaniowy do wspólnoty , ogłoszenia o wspólnocie w Gościu Niedzielnym , Niedzieli i tym podobnie.
– komunikacja codzienna to rodzaj komunikacji społecznej, w której wymiana informacji następuje w bezpośrednim kontakcie pomiędzy osobami, np. osoby uczestniczące w codziennej mszy św , które dzielą się usłyszaną Ewangelią , spotkaniem z Jezusem , których dystans między sobą jest niewielki. Uczestniczy w niej mała liczba osób, dwie bądź trzy, które łączy wzajemne postrzeganie spraw Bożych i ludzkich z codziennością .
Komunikacja pełni dwie bardzo ważne funkcje zarówno w kościele jak i w całym środowisku chrześcijańskim a szczególnie w wspólnotach : motywacyjno−inspirującą i informacyjno−organizatorską. Zadaniem funkcji motywacyjno−inspirującej jest stworzenie takiego klimatu w wspólnocie , który sprzyja twórczości oraz sprawnemu porozumiewaniu się między sobą jako nadawców jak również odbiorców. Dzięki spełnieniu tej funkcji wśród członków rodzi się zaangażowanie i poczucie wspólnoty, co wpływa na pozytywne efekty . Celem funkcji informacyjno−organizatorskiej jest przekazywanie informacji między osobami znajdującymi się w środowisku wewnątrz kościoła. W wspólnocie proces przekazu wiadomości zachodzi głównie pomiędzy prowadzącym a wspólnotą . Prowadzący jest tą osobą informacyjno – organizatorską .
Formy komunikacji:
a) formy werbalne - najczęściej dotyczą języka są one używane, w celu określania, etykietowania, wyznaczania oraz definiowania uczuć, myśli, przedmiotów oraz wymiany ich z innymi osobami. Dzięki formom werbalnym ludzie mogą dzielić się własnymi życiowymi doświadczeniami, mówić o zdarzeniach które miały już miejsce, o planach na przyszłość, o marzeniach i o teraźniejszości.
KKK 1917 Do sprawujących władzę należy umacnianie wartości, które pobudzają zaufanie członków społeczności i skłaniają ich do służby na rzecz bliźnich. Uczestnictwo zaczyna się od wychowania i kultury. "Słusznie możemy sądzić, że przyszły los ludzkości leży w rękach tych, którzy potrafią dać następnym pokoleniom motywy życia i nadziei" (Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 3
b) formy niewerbalne - dotyczą kontaktów międzyludzkich opartych na zachowaniach, gestach, są uwarunkowane względami kulturowymi.
Mówiąc o komunikacji interpersonalnej porusza się zagadnienia:
a) kinezjetyka - jest to mowa ciała, mimika twarzy, gestykulacja rękoma oraz wzrok.
b) parajęzyk - poruszane są tu cechy głosu takie jak barwa, ton, głośność oraz modulacja. Interferencje wokalne czyli wzajemne oddziaływania na siebie kilku cech głosu, a także wszystkie dźwięki pozajęzykowe.
c) autoprezentacja człowieka - jego wygląd, strój, fryzura.
d) dotyk - w czasie komunikacji często dochodzi do dotyku między rozmówcami. Ma to zabarwienie emocjonalne. Jest uwarunkowane kulturalnie, w jednej kulturze może świadczyć o wysokiej kulturze osobistej w innej o jej braku.
e) prosemika - zajmuje się dystansem w komunikacji. Każdy człowiek potrzebuje dystansu względem drugiego człowieka.
Mówimy o sferze intymnej - jest ona bardzo istotna dla człowieka uważa się że wynosi ona około 0,5 metra. Sfera osobista to odległość dzieląca osoby znające się i darzące sympatią, w czasie spotkań .
f) sfera społeczna - KKK 1891 Aby rozwijać się zgodnie ze swoją naturą, osoba ludzka potrzebuje życia społecznego. Niektóre społeczności, jak rodzina i państwo, odpowiadają bardziej bezpośrednio naturze człowieka.
KKK 1879 Osoba ludzka potrzebuje życia społecznego. Nie jest ono dla niej czymś dodanym, lecz jest wymaganiem jej natury. Przez wymianę z innymi, wzajemną służbę i dialog z braćmi człowiek rozwija swoje możliwości; w ten sposób odpowiada na swoje powołanie (Por. Sobór Watykański II, konst. Gaudium et spes, 25).
Komunikowanie się to jedyny sposób aby przekazywać sobie wzajemnie informacje, dzięki temu możemy uzewnętrznić własne emocje, myśli i także przekazać wiedzę. Komunikacja ułatwia ludziom nawiązywanie relacji z innymi. Dzięki niej łatwiejsze staje się utrzymywanie kontaktu, pozwala dawać świadectwo życia miłością bliźniego. Ułatwia sterowanie działaniami osób oraz całych grup. Na konkretne miejsce w Kościele.
Boża społeczność – Kościół
- Czym jest „Kościół”?
- Kościół pierwszych chrześcijan
- Obrazy Kościoła
- Kościół dzisiaj.
1. Czym jest „Kościół”?
Kościół należy do tych rzeczywistości, które chrześcijanie wyznają w CREDO.
Jest on częścią misterium wiary, a to oznacza, że nie sposób do końca ogarnąć go ludzkim umysłem i wyrazić ludzkim słowem stanowi rzeczywistość ludzką i jednocześnie boską, posiada strukturę widzialno-niewidzialną.
Niestety w dziejach Kościoła nie do końca właściwie tę złożoność akcentowano. Często akcentowano tylko jedną z tych stron – co było niewłaściwe!
Ostatecznie Kościół można zrozumieć właściwie tylko w perspektywie wiary. Rzeczywistość Kościoła opiera się bowiem na zbawczej woli Boga Ojca i na dziele zbawienia, którego dokonuje On przez Jezusa Chrystusa w Duchu Świętym.
Obraz Kościoła, wynikający z Objawienia Bożego:
U jego podstaw należy zawsze mieć Chrystusową zapowiedź powołania go do istnienia.
Znajdujemy ją w Ewangelii u św. Mateusza 16, 18. Tam Jezus mówi do Piotra:
Ty jesteś Piotr – Opoka i na tej opoce zbuduję mój Kościół, a bramy piekielne go nie przemogą.
Greckie słowo, które tam się pojawia (Kościół): εκκλησια (czyt. EKLEZJA) = zgromadzenie.
Więc Kościół jest szczególną własnością samego Boga. Jak później powie Sobór Wat. II:
Jest to zgromadzenie tych, którzy z wiarą spoglądają na Jezusa.
Temu Kościołowi jest dana obietnica, że nawet bramy piekielne go nie przemogą, gdyż jest zbudowany na fundamencie dwunastu Apostołów, a jego kamieniem węgielnym jest Jezus Chrystus.
Kościół więc stanowi rzeczywistość bosko-ludzką – duchową świątynię Boga, wybrane plemię, królewskie kapłaństwo, naród święty, lud Bogu na własność przeznaczony, ciało Chrystusa, przybytek Boga z ludźmi.
2. Kościół pierwszych chrześcijan
Historycznie rzecz ujmując za początek Kościoła uznaje się wydarzenia po zmartwychwstaniu Chrystusa – a dokładnie 50 dni po tym wydarzeniu.
Wtedy miało miejsce ZESŁANIE DUCHA ŚWIĘTEGO na Apostołów! Umocnieni Duchem świętym rozpoczynają misję głoszenia Ewangelii, która trwa po dziś dzień.
Jest to odpowiedź na słowa - nakaz Chrystusa:
Idźcie więc i nauczajcie wszystkie narody, udzielając im chrztu w imię Ojca i Syna,
i Ducha Świętego.
Listy Apostołów np. św. Pawła, Piotra, Jakuba, Jana…
Świadczą o tym, że Chrześcijanie tworzyli wspólnoty – tzw. Gminy. To tam gromadzili się na sprawowaniu sakramentów – wokół biskupa, albo prezbitera (księdza).
„Trwali oni w nauce Apostołów i we wspólnocie, w łamaniu chleba i w modlitwach” (Dz 2, 42)
Już tutaj mamy do czynienia z ważnym elementem – WSPÓLNOTA!
Nie pojedynczy człowiek, ale grupa ludzi zebrana wokół Chrystusa w Jego imię. – sens Eucharystii – jako wydarzenia wspólnotowego!
„Gdzie dwóch albo trzech gromadzi się w Moje imię, tam jestem pośród nich”
Sobór Watykański II przypomina nam:
„…spodobało się jednak Bogu uświęcić i zbawiać ludzi nie pojedynczo, z wykluczeniem wszelkiej wzajemnej między nimi więzi, lecz uczynić z nich lud, który by Go poznawał w prawdzie i zbożnie Mu służył”
3. OBRAZY KOŚCIOŁA
Kościół jest owczarnią, której jedyną i konieczną bramą jest Chrystus (Por. J 10, 1-10. Jest trzodą, której sam Bóg zapowiedział, że będzie jej pasterzem (Por. Iz 40, 11; Ez 34, 1 ln). i której owce, chociaż rządzone przez pasterzy - ludzi, są jednak nieustannie prowadzone i karmione przez samego Chrystusa, Dobrego Pasterza i Księcia pasterzy (Por. J 10, I 1; 1 P 5, 4). który oddał swoje życie za owce (Por. J 10, 11-15). KKK 754
Kościół jest polem uprawnym lub «rolą Bożą» (1 Kor 3, 9). Na tej roli rośnie stare drzewo oliwne, którego świętym korzeniem byli patriarchowie i na którym to drzewie dokonało się i dokona pojednanie Żydów i pogan (Por. Rz 11, 13-26). Rola ta jest uprawiana przez niebieskiego Rolnika jako winnica wybrana (Por. Mt 21, 33-43 par.; Iz 5, 1n). prawdziwym Krzewem winnym jest Chrystus, udzielający życia i wzrostu latoroślom, którymi my jesteśmy; za pośrednictwem Kościoła trwamy w Nim, i bez Niego nic nie możemy uczynić (Por. J 15, 1-5). KKK 755
Kościół jest nazywany «Bożą budowlą» (1 Kor 3, 9). Pan porównał siebie samego do kamienia odrzuconego przez budujących, który jednak stał się kamieniem węgielnym (Por. Mt 21, 42 par.; Dz 4, 11; 1 P 2, 7; Ps 118, 22). Na tym fundamencie Apostołowie zbudowali Kościół (Por. I Kor 3, 11.; od tego fundamentu wziął on trwałość i spoistość. Ta budowla jest ozdabiana różnymi określeniami: «jest domem Boga», w którym mieszka Jego rodzina; jest mieszkaniem Boga w Duchu (Por. 1 Tm 3, 15; Ef 2, 19-20.; «przybytkiem Boga z ludźmi» (Ap 21, 3), a przede wszystkim świętą świątynią, która ukazywana jako sanktuarium zbudowane z kamieni, jest czczona przez świętych Ojców, a w liturgii jest słusznie upodobniona do Miasta świętego, nowego Jeruzalem. W tę świątynię, niby żywe kamienie, jesteśmy wbudowani tu na ziemi (Por. 1 P 2, 5). Jan Ewangelista kontempluje to Miasto Święte, przy odnowieniu świata «zstępujące z nieba od Boga, przystrojone jak oblubienica zdobna w klejnoty dla swego męża» (Ap 21,1-2). KKK 756
4. KOŚCIÓŁ DZISIAJ
KIEDY JESTEŚMY W KOŚCIELE?
W kwestii przynależności do Kościoła wskazuje się na trzy kryteria:
1. ważne przyjęcie chrztu z wody, w imię Trójcy Przenajświętszej,
2. wyznawanie prawdziwej wiary, poprzez sakramentalne życie
3. trwanie w jedności Ciała poprzez uznanie najwyższego charakteru papieskiej władzy.
J. Ratzinger – DOMINUS JESUS
Wierni zobowiązani są wyznawać, że istnieje historyczna ciągłość — zakorzeniona w sukcesji apostolskiej — pomiędzy Kościołem założonym przez Chrystusa i Kościołem katolickim: «To jest jedyny Kościół Chrystusowy (...), który Zbawiciel nasz po zmartwychwstaniu swoim powierzył do pasienia Piotrowi (por. J 21, 17), zlecając jemu i pozostałym apostołom, aby go krzewili i nim kierowali (por. Mt 28, 18 nn.), i który założył na wieki jako 'filar i podwalinę prawdy' (1 Tm 3, 15). Kościół ten, ustanowiony i zorganizowany na tym świecie jako społeczność, trwa w (subsistit in) Kościele katolickim, rządzonym przez następcę Piotra oraz biskupów pozostających z nim we wspólnocie (communio)»
Kościół Chrystusowy, pomimo podziału chrześcijan, nadal istnieje w pełni jedynie w Kościele katolickim; po drugie, że «liczne pierwiastki uświęcenia i prawdy znajdują się poza jego organizmem», to znaczy w Kościołach i kościelnych Wspólnotach, które nie są jeszcze w pełnej wspólnocie z Kościołem katolickim. Jednak w odniesieniu do tych ostatnich należy stwierdzić, że ich «moc pochodzi z samej pełni łaski i prawdy, powierzonej Kościołowi katolickiemu».
Istnieje zatem jeden Kościół Chrystusowy, który trwa w Kościele katolickim rządzonym przez Następcę Piotra i przez biskupów w łączności z nim.
PODCZAS LITURGII MODLIMY SIĘ
Panie Jezu Chryste, (…) Prosimy Cię, nie zważaj na grzechy nasze, lecz na wiarę swojego Kościoła i zgodnie z Twoją wolą napełniaj go pokojem i doprowadź do pełnej jedności.
PODSUMOWANIE
Kościół jest wspólnotą, w której każdy z nas ma swoje jedyne i niezastąpione miejsce. Kościół budujemy my wszyscy, którzy przyjęliśmy chrzest i trwamy we wspólnocie zgromadzeni wokół Jezusa Chrystusa pod przewodnictwem pasterzy.
Pomimo naszych słabości i grzechów, Pan Jezus wzywa nas do otwarcia się na Jego Miłość, dzięki której możemy dostąpić Zbawienia.
Ks Krzysztof Plewnia
Oto Matka pięknej miłości przez słowa wypowiedziane do św Szymona Stocka daje początek nabożeństwu szkaplerznemu { zatwierdzonemu przez Kościół św }. „ Oto przywilej dla ciebie i wszystkich karmelitów . Kto w nim umrze nie dozna ognia piekielnego ...”. Matka Boża zapewnia najwyższą łaskę ostatecznej wytrwałości tym wszystkim , którzy godnie noszą Jej szatę .
Celem ustanowienia nabożeństwa szkaplerznego jest zbawienie dusz , a formą wewnętrzną nie jest nic innego , tylko miłość. Myślą Maryi przy nadaniu Szkaplerza było podtrzymywanie dusz w miłości Bożej , kształtowanie w nich coraz szlachetniejszą i czystą miłość Boga . Przyobleczenie się w Szkaplerz , oznacza przyoblekanie się w Chrystusa .
Maryja za pomocą Szkaplerza kształtuje w nas doskonałą miłość , oczyszcza przez pokutę , pokorę i przywraca niewinność . Albowiem tylko czyste serce uwolnione od wszelkich przywiązań , zdolne jest ukochać Boga wszystkimi siłami.
Maryja pragnie , aby Szkaplerz przypominał nam obowiązek służby bliźnim z miłością , poprzez uczynki miłosierdzia , tak co dla duszy , jak i do ciała ,
W sercu naszym musi rozkwitnąć wiara w Maryję , poznanie Jej godności, życia i cnót . W sercach naszych musi się ugruntować nadzieja w Jej pośrednictwo i opieka nad nami . Głównie zaś miłość , czyli pragnienie , aby Maryja była zawsze wszędzie i przez wszystkich znana i chwalona , jak tego chce Bóg .
Maryja pragnie byśmy Ją naśladowali w Jej głębokim życiu duchowym . Karmel jest symbolem życia kontemplacyjnego , życia oddanego całkowicie w poszukiwaniu Boga , skierowanego jedynie do ścisłego zjednoczenia z Bogiem : a Tą , która najlepiej urzeczywistniała ten najwyższy ideał , jest właśnie Matka Boża .Regina decor Carmeli . „ I będzie prawość mieszkała w pustyni , aprawość na Karmelu osiądzie . I będzie dziełem sprawiedliwości pokój , a owocem sprawiedliwości cisza i bezpieczeństwo na wieki . Lud mój będzie siedział w piękności pokoju iprzybytkach ufności . Słowa zapożyczone z Izajasza ( Iz 32 , 16 – 18 ) podaje oficjum o Matce Bożej z Góry Karmel , uwypuklając wyraźnie ducha kontemplacyjnego , a zarazem podając przepiękny obraz duszy Maryi , prawdziwego ogrodu cnoty ( Karmel po hebrajsku znaczy ogród ) milczenia , pokoju , w którym panuje sprawiedliwość , prawość ,oazy bezpieczeństwa całkowicie ocienionej przez Boga , pełnej Boga . Każda dusza wewnętrzna , choć żyje w gwarze świata , musi się starać osiągnąć ten pokój i to milczenie duchowe , jakie czynią jej łączność z Bogiem ustawicznie możliwą . Namiętności i przywiązanie czynią gwar w naszym wnętrzu , burzą pokój ducha , przerywają poufne obcowanie z Panem . Tylko dusza całkowicie oderwana i panująca nad swoimi namiętnościami będzie mogła , jak Maryja , stać się ogrodem samotnym , cichymgdzie Bóg znajdzie swoje rozkosze . O tę łaskę prośmy Matkę Bożą i obierzmy Ją sobie za opiekunkę i mistrzynie naszego życia duchowego.
Obowiązki i powołanie do Zakonu Karmelitów Bosych
Artykuł 46 Konstytucji podaje w pierwszym zdaniu skład „bezpośredniej władzy” wspólnoty Świeckiego Zakonu. Jako „podstawowy obowiązek” tej władzy wymienia, w drugim zdaniu, formację oraz kształtowanie chrześcijańskiej i karmelitańskiej dojrzałości członków wspólnoty”. Podstawowym obowiązkiem Rady wspólnoty jest ‒ wedługKonstytucji OCDS ‒ formacja całej wspólnoty.
celem formacji jest „przygotowanie” osoby do życia charyzmatem i duchowością Karmelu”. Wychowawcami w powołaniu są :
Główny wychowawca: Duch Święty
16. Duch Święty, posłany przez Ojca i Syna, jest głównym nauczycielem Kościoła. Osoba, powołana do życia w Karmelu i świadoma działania łaski Ducha Świętego w swoim wnętrzu, powinna uzmysławiać sobie coraz bardziej Jego niewysłowioną obecność. Prowadzi to do poznania prawdy, zwłaszcza o swoim osobistym powołaniu. Duch Święty ‒ wylany na nas, aby dokonać w nas nowego narodzenia w sakramencie Chrztu świętego ‒ pobudza powołane osoby do coraz głębszego przeżywania tajemnicy Trójcy Świętej i przynoszenia obfitszych owoców poprzez złożenie daru z siebie samego, który urzeczywistnia się w dobrych czynach.
Najświętsza Dziewica Maryja
17. Z działaniem Ducha Świętego łączy się ściśle działanie Dziewicy Maryi. Matka Chrystusa i nasza Matka jest obecna w życiu duchowym ludzi wierzących, a szczególnie w życiu osób powołanych do Karmelu. Pod Jej opieką ‒ symbolizowaną w Karmelu przez szkaplerz ‒ wszyscy formujący się doznają Jej duchowej obrony i są przez Nią duchowo kształtowani.
Kościół
Świecki karmelita, podążając za Chrystusem, znajduje w Kościele umocnienie i pokarm. Przez swoje przyrzeczenia ukazuje bardziej niż kiedykolwiek wewnętrzną moc sakramentów, szczególnie Chrztu, Eucharystii i Sakramentu Pojednania. Każdy kandydat powinien zatem wejść w rzeczywistość Kościoła, który wzywa go do walki o świętość. W odpowiedzi na to wezwanie osoba powołana będzie odczuwać coraz większą potrzebę ofiarowania się w jakiś sposób na służbę Kościołowi.
Zakon Karmelitański
Pan, który powołał do istnienia karmelitańską rodzinę zakonną i obdarzył ją własnym charyzmatem, nadal nią kieruje za pośrednictwem Ducha Świętego. Świecki Zakon przyjmuje nowe powołania z radością, a zarazem z poczuciem odpowiedzialności, tak, aby charyzmat mógł być codziennie coraz głębiej rozumiany przez powołanych, przynosił owoce i rozszerzał się. Nowi kandydaci są łaską, która nas ubogaca i prawdziwą dźwignią duchowej odnowy wspólnoty lokalnej.
Kandydat
Kandydat jest osobą, która ponosi główną odpowiedzialność za swoje „tak”, wypowiedziane w odpowiedzi na głos powołania, i osobą, która akceptuje konsekwencje tej osobistej odpowiedzi. To nie oznacza, że kandydat miałby być sędzią w swej własnej sprawie lub osobą samoformującą się. Wręcz przeciwnie, w głębi swego sumienia dostrzega on potrzebę Boskiej i ludzkiej pomocy i towarzyszenia. Kandydat powinien być otwarty na nieustanne wzrastanie w mądrości ewangelicznej, która różni się bardzo od mądrości tego świata.
Wspólnota
Świecka wspólnota wyraża tajemnicę Kościoła-komunii. W istocie rzeczy wyłania się ona z komunii Ojca, Syna i Ducha Świętego, przez którą jest podtrzymywana. Uczestniczy ona także w posłannictwie Kościoła zapraszającego wszystkie narody do tejże komunii (por. LG 1 i 19).
Przewodniczący Rady Wspólnoty
Przewodniczący, który jest pierwszym wśród braci i sióstr ‒ razem z Radą ‒ kieruje wspólnotą w duchu wiary i w tym samym duchu wiary winien on być słuchany w atmosferze dialogu. Przewodniczący, pełniąc posługę władzy, nie może uchylać się od jej zastosowania, mimo że jej istotą jest raczej służenie aniżeli kontrolowanie. Jego główną troską niech będzie ugruntowywanie komunii w duchu miłości.
Odpowiedzialny za formację
32. Odpowiedzialnym za formację jest świecki karmelita, któremu bezpośrednio powierzono obowiązek formowania. Powinna go cechować dojrzała wiara i głębsze doświadczenie w życiu karmelitańskim. Na wszystkich etapach formacji jest on odpowiedzialny za kandydatów, tak zresztą jak każdy członek wspólnoty.
Celem formacji jest przygotowanie poszczególnych osób, zainspirowanych przez Ducha Świętego, do prowadzenia życia duchowego zgodnie z zasadami duchowości Zakonu Karmelitów Bosych. Rada wspólnoty będzie w stanie dopomóc w formacji ‒ zarówno osobom kandydującym, jak i członkom wspólnoty ‒ tylko wówczas, gdy ten cel będzie dobrze zrozumiany. To stwierdzenie wyczula także na potrzebę właściwego rozeznawania powołania do Karmelu.
